In september 2019 werd ik uitgenodigd om een keynote te geven op de allereerste Poolse werkgeluk conferentie. De organisatie informeerde omtrent wat je als spreker over publiek in de zaal zeker moest weten: Polen is een land van wodka en hardwerkende norsheid en met de strenge winters is het leven er vaak moeilijk.

Om de Poolse cultuur wat beter te leren kennen landde ik al een dag voor de conferentie. Indien je een taal niet beheerst, ben je nu eenmaal vooral aangewezen op lichaamstaal, mimiek en het gevoel dat ontstaat tijdens interacties met mensen. Op zich al typisch Belgisch, want hoe vaak begrijpen Nederlands- en Franstaligen elkaar?

Het Poolse werkgeluk congres

Op de dag van de keynote vulde de zaal zich met meer dan 100 HR-professionals, zaakvoerders, teamleaders, … Het publiek bestond voornamelijk uit (geblondeerde) dames. De eerste rij stoeltjes bleef voorzichtig leeg. Ook hier weer een gevoel van herkenbaarheid. Dit publiek had net zo goed in een Belgische zaal kunnen zitten.

De eerste spreker startte zijn relaas in het Engels en samen met hem begon de Poolse vertaler te rammelen in zijn kleine aquarium. De ene na de andere spreker volgde elkaar in een rotvaart op. Engelse en Poolse uiteenzettingen wisselden elkaar af. Experten op vlak van werkgeluk werden gecombineerd met getuigenissen uit de Poolse werkrealiteit en de verhalen die weerklonken hadden net zo goed uit het Belgische werkwereldje geplukt kunnen zijn: “Het team werkt fantastisch goed aan werkgeluk, maar van ons management mag het niets kosten.”

Een leidinggevende getuigde over hoe hij zelf zwaar ziek werd door toxische stress en nog zag zijn werkgever niet in dat er werk moest gemaakt worden van werkgeluk. Een andere spreker stelde vast dat een kleine groep believers in zijn bedrijf helemaal mee was met het verhaal, terwijl hun management het hen knap lastig maakte.

Zo veel herkenbare verhalen en eigenlijk toch weinig nieuws om te ontdekken in het koude Polen. Dit soort dingen horen en ervaren we jammer genoeg ook in Belgische bedrijven.

Chief Happiness on stage

In de late namiddag kreeg ik als Chief Happiness groen licht van de Poolse organisatrice en zo stapte ik op mijn gekende manier het podium op. Het publiek reageerde vooral afwachtend, drukte het vertaalapparaatje wat dieper in de oren. Ze ontdooiden telkens een beetje meer bij elke zin… Humor deed hen glimlachen, confronterende uitspraken liet hen instemmend knikken en de op het publiek afgevuurde vragen werden enthousiast beantwoord.

Na afloop werd nog gevraagd of het een beetje was meegevallen om in een vreemd land te speechen. Echter, dit land van wodka en hardwerkende norsheid is op zich helemaal niet zo vreemd. Wanneer je afkomstig bent uit een land van bier en wantrouwen, is er eigenlijk niet zo heel veel verschil. En werkgeluk is in België al een even uitdagend topic als in Polen. We hebben ook in België nog een hele weg af te leggen om van werkgeluk de normaalste zaak van de wereld te maken. Indien we dit kunnen realiseren kunnen we er immersvoor zorgen dat mensen niet langer ziek worden door hun werk. Of zich zo miserabel voelen dat ze zich bijvoorbeeld te pletter drinken, noch aan wodka, noch aan bier.

Wil je nog meer ontdekken over het werkgeluk in Polen? Lees dan zeker ook ‘werkgeluk in een Poolse zoutmijn’.