Levenslessen van een lustige wandelaar

In 2024 beklim ik voor de tweede maal de Mont Ventoux te voet. Met de fiets overwon ik deze kale winderige reus reeds meermaals. Het betere benenwerk bracht me in 2023 helaas niet naar de top. Dat deed me beseffen dat ik voor de beklimming in 2024 vooral steviger moest trainen. Zo gezegd, zo gedaan en zo kwam het dat ik vandaag een brede waaier aan learnings gepresenteerd kreeg over stress, hyperfocus en loslaten.

“Ik stap nu aan 6km per uur”

Vier dagen geleden trainde ik voor het eerst nadat een longontsteking me velde een kleine drie maanden geleden. Net omdat het om mijn eerste training ging sinds lange tijd legde ik mezelf geen enkel doel – lees: geen enkele druk – op. Een gezapige tred bracht me bijna 20 km ver zonder mentaal dipje, pijnlijke spieren of hongerklop. Mijn business buddy Kim had ook een trainingsdag en na mijn training vond ik haar smsje: “Ik stap nu aan 6km per uur.” Plots maakte mijn brein overuren. Zonder doelen had ik geen aandacht gehad voor mijn stapsnelheid, hartslag of andere parameters. Toch maar eens die fitbit erbij nemen. En wat blijkt? Ik had mijn 20km afgemaald aan een povere 4,5 km per uur…

“Gaan met die banaan”

Vandaag ging ik voor een training van 29km met een SMART doel voor ogen: ik zou deze afstand afleggen aan 6km per uur waarbij ik werk in 3 blokken van 2u. Ik zou telkens 2u stevig doorwandelen met een tijdsmonitoring per half uur: geen 3km gestapt in een half uur? Dan moet ik een tandje bijsteken. Elke 2u had ik recht op een kwartiertje pauze. Dit pauze moment moest zinvol ingevuld worden: plassen, eten en drinken.

“Strak plan, Deca,” zei ik tegen mezelf bij de start, “gaan met die banaan.” Met één oog op mijn Fitbit en het andere oog op de weg zette ik er een stevige tred in. Eerste half uur 3 km – check. Nu ja, 2,85km om precies te zijn, maar 150m is verwaarloosbaar, toch? Tweede half uur 3 km – check. Nu ja, 2,65 km om precies te zijn, maar ook 350m kunnen we onder de mat schuiven, toch? In mijn hoofd legde ik mijn eerste uur dan ook af tegen net geen 6km per uur terwijl het in werkelijkheid 5,5km per uur was – toptijd, zeker gezien mijn terugkeer na longontsteking. Ik voelde mijn spieren zich nog meer opspannen om het tweede uur nu echt te kunnen knallen aan 6km per uur. De tijd vloog en kroop tegelijkertijd. Ik haalde het … niet. Mijn Fitbit leerde me dat ik tegen een mooie 5,3km per uur rondmaalde. Mooi, maar niet mooi genoeg. Kon ik nu echt geen tandje meer bijsteken? Tuurlijk wel! Nog meer spanning op de spieren en een lichte bezorgdheid om een spiertje in mijn kuit. Het was nog maar een goed half jaar eerder dat ik een herstellende spierscheur terug voelde openspatten…

Na twee uur zakte ik hijgend en puffend neer op een bankje, op zoek naar eten en water in mijn rugzak. Een kleine hongerklop zorgde voor een licht hoofdpijntje. En dorst joh!! Het kwartier rust werd bijna een half uur want eerlijk waar, ik kon niet meer. Nog geen tien kilometer ver voelde ik elke cel in mijn lichaam een vergaan Eurosongnummer van Clouseau neuriën: Geef het op. Geef het op. Geef het op, meisje!

Leerrijke levensles in loslaten

Ook al schreeuwden al mijn cellen de longen uit hun en mijn lijf, opgeven staat niet in mijn woordenboek. Alleen voelde ik wel dat ik iets anders moest bedenken, want op deze manier kon ik geen uren meer de benen van onder mijn lichaam lopen. Mijn stressbrein kon slechts één oplossing bedenken: laat het los. Stap zoals je stapt zonder ook nog maar één blik waardig te gunnen aan die dwingeland van een Fitbit aan je pols. “Ja maar,” hoorde ik mijn stressbrein zelf tegenduwen, “hoe ga je dan ooit je business buddy kunnen bijhouden op de Ventoux?!” Die ligt nog maanden ver weg fluisterde mijn rationeel brein. Nog tijd genoeg om intensief te trainen op een beter gekozen moment.

Bijna ongemerkt zette mijn lichaam zich recht en begonnen mijn benen opnieuw te stappen. Een ritmische tred die goed voelde. Zo goed dat de pijntjes een voor een wegtrokken. Ik stopte regelmatig voor een slokje water en een hapje eten. Er kwam zelfs ruimte voor knappe kiekjes onderweg. Voor ik het wist was ik 2u verder en vond ik het moment gekomen om nog eens naar die Fitbit van me te kijken. Ik kon mijn ogen niet geloven: met veel meer pauzemomenten, een comfortabeler aanvoelend tempo en talloze fotostops had ik in deze 2u net geen 5km per uur gepresteerd. Trager dus, maar als een paar honderd meter verwaarloosbaar was wanneer ik me afbeulde, dan moest dit verschil ook echt wel marginaal genoemd worden… Door los te laten ging ik naar mijn lichaam luisteren. Ik kroop uit mijn hoofd, in mijn lijf. Ik ging goed vooruit en voelde me veel beter dan tijdens de eerste twee uur.

Op wolkjes lopen

Ondanks de fijne voorbije uren had de start me echt wel uitgeput. Ik was dan ook bijzonder blij om mijn gezinnetje te ontmoeten onderweg. In mijn hoofd stopte de training op dat eigenste moment. We beslisten samen een spaghetti te gaan eten en namen de tijd om rustig te lunchen. Terug starten was moeilijk want mijn spieren waren stram en stijf. Aangezien we nu met een kinderwagen de weg verder zetten, wist ik dat snelheid nu helemaal geen issue meer zou zijn. Vrolijk keuvelend legden we de rest van de weg af met een paar shortcuts om de wandeling buggyproof te maken. Zonder besef van uur of tijd rolden we over de finish, grappend en grollend. Het leek alsof ik op wolkjes liep!

The only bad workout is the one that didn’t happen

Ondertussen zijn we een heerlijke douche, een herstelmaaltijd en een paar delicieuse koffietjes later. Ik lig comfortabel in de zetel met mijn voeten omhoog. Mijn dochter van twee vertelt honderduit over onze wandeling samen. Een dankbare glimlach herinnert me aan de levenslessen van vandaag:

• SMART-doelen allemaal goed en wel, maar verlies daarbij het wa(a)r(d)e(volle) doel niet uit het oog! Doelen mogen en moeten er zijn om ons in beweging te brengen, maar als we er zoveel druk op steken dat we onszelf voorbij hollen, zijn we niet aan de slag met een duurzame aanpak.
• Prestatie is goed, maar waar ligt de grens tussen “stimuleren en motiveren” en “forceren”?
• Volharding en doorzettingsvermogen brengen een mens ver en nog verder als je op dat moment creatief kan denken om het gedrag dat je stelt bij te stellen. Opgelet: creatief denken is een extra uitdaging wanneer je onder stress staat!
• Loslaten kan tot exact hetzelfde resultaat leiden als je vastbijten. Enkel je gevoel zal heel anders zijn en ontspanning vandaag biedt meer kansen aan je inspanningen van morgen!
• The only bad workout is the one that didn’t happen