Waarom stappen mensen naar een trainer of een coach? Omdat ze ergens tegenaan geknald zijn! Ze hebben vastgesteld dat ze ergens niet goed in zijn en die vaardigheid of kennis toch nodig hebben. Deze vaststelling gaat meestal gepaard met een faalervaring en flink wat pijn, tenzij je ervoor kiest om bewust onbekwaam te worden.
Als je ervoor opteert je te bekwamen in de materie, dan start jouw leerproces hier. In deze fase leer je heel snel heel veel, maar even snel stel je vast dat er nog zoveel is dat je niet weet en kan de onzekerheid zich meester van je maken. Dankzij zelfreflectie en feedback van anderen geef jij vorm aan je leerproces. Dat proces is afhankelijk van hoe jij best leert en wat je ‘learning style’ is.
Leerpsycholoog David Kolb ziet in zijn leertheorie een voorkeur voor één van vier invalshoeken: leren vanuit ervaring, observatie, conceptualisatie of experiment. We zien mensen deze vier benaderingen vaak mixen zodat er een heuse leercyclus ontstaat en je je leerproces verrijkt. Dit neemt niet weg dat deze tweede fase waarin je bewust onbekwaam bent vaak ontmoedigend kan zijn, zeker als er niet voldoende opbouwende feedback komt. Een ondersteunende trainer-coach is in deze fase dus heel belangrijk, net als een flinke portie moed en doorzettingsvermogen.
Op naar fase drie waar je, door oefening en experiment, begint te beseffen dat je je nieuwe kennis eigen maakt. Je oefent je te pletter en je ziet aan het begin van deze fase vaak meer oefeningen mislukken dan dat je succesjes boekt. Ook hier kan dat onprettige gevoel ontstaan dat zich vertaalt in een vragende zucht: “Ga ik het ooit kunnen?” Steun en groeifeedback blijven dus ook in deze fase heel levensbelangrijk. Om te kunnen doorstoten naar de volgende fase, is het belangrijk dat je de nieuwe competenties zo vaak mogelijk inzet. En zo kom je, bij verloop van tijd, automatisch in de zone waar je onbewust onbekwaam bent in je nieuwe kennis en vaardigheid. Denk ter illustratie zeker eens terug aan je leerproces op vlak van autorijden…