Dinsdag. De meest hatelijke dag van de week als je de statistieken mag geloven. Logisch eigenlijk: de herinneringen aan het fijne weekend beginnen te vervagen. Er zit dan ook een vaak pijnlijke maandag tussen. En uitkijken naar het komende weekend is enkel weggelegd voor de échte optimisten. De happy few. Misschien ben ik er wel zo’n eentje. “Happy” kan je me zeker noemen – vraag van de dag: moet een Chief Happiness happy zijn? We laten deze vraag even binnenkomen… “few” ofte “uniek” ben ik zeker ook als ik mijn omgeving mag geloven. Happy als ik ben, neem ik dat graag als een compliment!

Deze dinsdag

De dinsdag waarop ik deze woorden schrijf, is wel een bijzonder mooie. Naar goede gewoonte start hij voor dag en dauw met een korte wandeling met mijn hond. Het is bijzonder winderig en ik geniet van onze beide snuitjes in de wind. Mijn hond wandelt mindful met me mee en zoekt geregeld oogcontact. Hartverwarmend!

Vitaler kan een dag niet starten en, eens terug thuis, vervolledigt mijn ochtendritueel zich met een heerlijk mangomoment Als heuse mantelzorger voor mijn eigen welzijn gun ik mezelf dit moment, letterlijk en figuurlijk. Niets zo aangenaam als de smaak van de nacht wegslikken met een overheerlijk stukje verse mango op mijn tong. De vitaminen mogen hun werk doen, want er wacht me een uitdagende dag: deze Chief Happiness mag vandaag immers haar eerste internationale speech verzorgen!

Mijn barometer

But first things first: op naar de chiropractor! Doordat stress me in de ban had tijdens mijn tienerjaren, schonk mijn lichaam me een heel eerlijke barometer: een bijzonder fragiele linkerenkel. Wanneer ik daar pijn voel opkomen, dan weet ik dat de ongezonde stress zich opstapelt in mijn lichaam. Ik doe wat ik kan om dat fenomeen te voorkomen en ik ben niet te trots om daarbij hulp in te roepen. Mijn chiropractor helpt mijn lichaam gezond te houden. Samen vormen we een dreamteam!

Ik moet bekennen dat ik niet goed weet wat ik precies zo apprecieer in mijn bezoekjes aan de chiropractor. Misschien is het de behandeling an sich die zorgt voor opgeluchte spieren, losgelaten spanning en een lichter lijf. Misschien is het het fietstochtje ernaartoe: verscholen in het gebouwenbos van de stad is de fiets het meest efficiënte transportmiddel en fietsen werkt echt wel ontspannend. Misschien is het de timing: voor het krieken van de dag fiets ik door een grootstad die nog lijkt te slapen en wanneer ik na mijn behandeling terugfiets, voel ik die heerlijke intieme energie van diezelfde stad die zich nog uitrekt onder het deken van de ochtendstond. Een ervaring waar ik steeds opnieuw vol verwondering van geniet.

Op naar Beirut

Daarna land ik mooi op tijd op kantoor voor mijn allereerste internationale performance. Ik verzorg een online interventie voor een groep CHO’s in opleiding in het verre Beirut. Ik vertel honderduit over mijn job als Chief Happiness en ik leg uit waarom ik de Officer overboord kieperde. De trainees werpen me flink wat inspirerende vragen toe en slagen in wat velen onmogelijk lijkt: ze krijgen me stil.

De vraag “Is werkgeluk aan de orde als je je in een land in oorlog bevindt?” doet me even naar adem happen. Eerlijk waar: ik weet het niet. Ik ken geen oorlog en dat maakt me per definitie gelukkig nu ik daar over nadenk, maar op eender welk ander moment is het een evidentie om in een oorlogsvrij land te wonen en draagt het zo dan nog bij tot mijn geluk? Opletten dat ik niet verdwaal in de vragen, onzekerheden en ideeën die me plots overvallen.

“Ik kan geen zinnig antwoord bedenken op deze vraag,” hoor ik mezelf zeggen, “omdat ik niet weet wat een oorlogssituatie doet met een mens. Een economische crisis heb ik wel heel bewust beleefd en wat die me geleerd heeft, is dat op de bodem van miserie heel wat warme bloemetjes kunnen groeien. Net op die momenten kan menselijkheid zoveel deugd doen en zoeken velen begrip, vertrouwen en een hartverwarmende glimlach bij elkaar.”

En dan valt er zo’n stilte die ervoor zorgt dat ik de warmte van de groep in Beirut voel tot hier in België. De woordenstroom is helemaal tot stilstand gekomen, zowel ter hoogte van mijn lippen als van mijn brein. En dat voelt … geweldig. Verbindend. En ontzettend sterk. En net wanneer ik voel dat ik misschien nog de vraag moet durven stellen of ze iets kunnen met mijn antwoord, welt een hartverwarmend applaus op. Mijn werkdag is nog maar amper gestart en toch kan die al niet meer stuk. En dat op de statistisch gezien hatelijkste dag van de week!